Colofon

Alle rechten op verspreiding, met inbegrip van film, broadcast, fotomechanische weergave, geluidsopnames, electronische gegevensdragers, uittreksels & reproductie, zijn voorbehouden.

© 2016 novum publishing

ISBN drukuitgave: 978-3-99048-316-9

ISBN e-book: 978-3-99048-317-6

Lectoraat: Meggie Moors

Omslagfoto: Entwurf Studio Voorpret

Ontwerp omslag, lay-out & typografie: novum publishing

www.novumpublishing.nl

0. Vooraf

Eind augustus 2014, kort nadat wij terugkwamen van een zonovergoten zomervakantie, waar ik nog vol-fit trainde voor de marathon van Amsterdam, werd, als donderslag bij heldere hemel, bij mij darmkanker gediagnosticeerd. De gebeurtenissen voltrokken zich sindsdien als in een achtbaan: afwisselend tergend langzaam en onnavolgbaar snel.

Om mijn dierbaren op de hoogte te houden van de voortgang van de behandeling, ben ik in de herfst van 2014 (tweewekelijkse) berichten gaan sturen aan familie, vrienden en collega’s. Eerst waren die berichten vooral zakelijk. Later werden het meer veelkleurige sfeerbeelden: met groengele ergernis, zwarte gaten en lichtgevende humor. Want al staat de wereld te trillen op zijn grondvesten als je hoort dat je kanker hebt, die diagnose brengt echt niet alleen nare ervaringen met zich mee. Ik heb op weinig plekken zoveel gelachen als op de dagbehandeling Oncologie.

1. Maartje1

(kort na de diagnose, augustus 2014)

Het was de laatste vrijdag van de vakantie en Maartje was net terug van haar sportkamp. Een uitputtingsslag van zeven dagen. We zaten achter in de namiddagzon. In associatieve brokken kwamen haar enthousiaste verhalen naar buiten. Dat ze op het WK was geweest. Van de nachtelijke dropping. Hoe de bonte avond was gegaan. En hoe weinig ze geslapen had.

Toen ze wat bijgekomen was, moesten wij ook iets kwijt. Op een ochtend, kort voordat zij op kamp ging, werd ik wakker met buikklachten. Terwijl zij bij Amsterdam haar avonturen beleefde, werd ik onderworpen aan tal van onderzoeken. En het bleek niet goed. Er zat een kwaadaardige tumor in mijn dikke darm.

Nadat ze even stil was geweest, vatte ze ons omzichtige relaas nuchter samen: dus je hebt kanker? Verder wilde ze alleen maar weten hoe het met me ging. Of ik bang was. Of pijn had. Dat het wel erg voor me moest zijn.

De week daarna hebben we de school ingelicht. Zij heeft er met haar nieuwe mentor over gesproken. Die tumor was goed behandelbaar. Mijn situatie was niet hopeloos, maar misschien wel eindeloos. Er zat een operatie aan te komen waar ik weken van moest herstellen. Daarna hoogstwaarschijnlijk een chemokuur van een half jaar. Dat betekent spannende tijden met bezoekuren in het ziekenhuis en ontregelde omstandigheden thuis. Dan zal het huiswerk er weleens bij inschieten.

Maartje kreeg veel krediet van haar leerkrachten. Dat bracht haar de rust om van de nood een deugd te maken en mij buiten schooltijden met haar warme gezelschap te omringen. Ze maakte haar opgaven naast mij op het bed. We namen samen biologie en aardrijkskunde door. In de ziekenboeg overhoorde ik haar eerste Duitse woordjes: Ich bin, du bist.