Colofon

Alle rechten op verspreiding, met inbegrip van film, broadcast, fotomechanische weergave, geluidsopnames, electronische gegevensdragers, uittreksels & reproductie, zijn voorbehouden.

© 2016 novum publishing

ISBN drukuitgave: 978-3-99048-645-0

ISBN e-book: 978-3-99048-646-7

Lectoraat: Saba Tekst en Design

Omslagfoto: Cees van Eijck

Ontwerp omslag, lay-out & typografie: novum publishing

Foto’s binnendeel: Cees van Eijck (5)

www.novumpublishing.nl

Inleiding

Ik ben die gelovige die zich eigen opvattingen en meningen is gaan vormen naar aanleiding van nieuws en andermans meningen die op mij afkomen en/of afkwamen vanuit opvoeding, Bijbel, koran, preek, levenswijze, een tijdschrift, krant, column, televisie, film, radio, internet, werkkring, sociale contacten, politieke partijen enzovoort. Ik zeg hier direct bij dat het ook gaat over informatie die ik als gelovige meer bewust op mij heb laten afkomen. Vooral in de vorm van boeken. Veel onderwerpen die in dit boek de revue passeren, zijn ontleend aan de actualiteit. Wat de beperking oplegde, daar onvolledig in te moeten zijn.

Als 83-jarige heb ik de tijd genomen te schrijven over welke rol geloof in mijn leven gespeeld heeft, met een accent op de invloed van de geloofsbeleving van medemensen die mijn levenspad gekruist hebben. Bij heel veel van wat als gelovig mens op mij afkomt, dringt zich, vaak spontaan, een mening op. En die mening, die gedachten, ben ik gaan ijken op mijn ervaringen met medemensen die geloven in God, alswel op de invloed van medemensen die zeggen niet in God te geloven. Vaak met de bemerking dat ze wel spiritueel zijn. Wat op mij nogal eens overkomt als wel welgevallig willen zijn aan zoiets als een God, maar geen tijd zullen steken in uiterlijkheden van hun goede wil. Voor mij maakt geloven in God het verschil. Bij praktisch ieder onderwerp vond ik dat ik volledigheidshalve, aspecten moest vermelden die direct of indirect er bij betrokken dienden te worden. Ook al omdat de informatie die ik, bijvoorbeeld via internet en actuele media raadpleegde, in de opzet van het boek past. Zij het dat ik als overtuigd gelovige, daar nog veel bewuster mee omgegaan ben.

Omdat ik niet de enige gelovige ben op wie veel is afgekomen en nog komt, heb ik een dertigtal mensen aangeschreven met de vraag of zij eventueel een bijdrage aan dit boek willen leveren. U vindt deze onder het kopje ‘Tekstbijdrage’. Ik leer hier veel van en ben blij dat zij hun ervaringen willen delen met mij en met anderen. In het begin van je actieve leven dringt zich slechts weinig of geen mening aan je op, over wat je gelooft of waarom. Bij mij is dit niet zo gebleven, getuige dit boek. Voor mij maakt geloven in God het verschil. De doorwerking van de leer die verankerd is in leven, dood en opstanding van Jezus Christus, is voor mij de leidraad geworden in mijn leven. Dit had tot gevolg dat ik afwegingen ben gaan maken hoe in gegeven situaties te handelen, onder het regiem van mijn geweten. En dat stond en staat op zijn beurt weer onder voortdurende invloeden van buitenaf zoals die ooit kwamen van ouders, grootouders, pleegouders, opvoeding, gewetensvorming, de tien geboden, leeftijd, vrienden, karakter, talenten, omgeving, opleiding, beroep, gebrek aan middelen of juist een zekere overvloed daaraan enzovoort. Anders gezegd; ergens een mening over vormen gebeurt bij mij niet zomaar. Als mens ben ik in de loop der jaren voorzien van een niet stoffelijke bagage, beïnvloed door omstandigheden, eigenschappen, processen en gebeurtenissen. Ik heb zogezegd van het leven een niet stoffelijke bagage meegekregen, als resultaat van veelzijdige levenservaringen, mede ontplooid door opleiding tot leraar met vier bevoegdheden. Voordat het zover was, moest ik door een levensschool die een logisch gevolg zou worden van eerdere levensfasen. Veel van wat zo genoemde gewone gelovigen ervaren, bewaren zij in hun hart. Dit werkt vormend. Vormen is te omschrijven als iets maken tot wat het moet zijn. Door nieuwe kennis en informatie op te nemen over geloof en geloofszaken, vormt zich een kader waarbinnen zich normen en waarden voortdurend nieuw ontwikkelen. Hier een bescheiden bijdrage aan mogen leveren, stemt mij hoopvol.

In de loop der jaren heb ook ik veel informatie te verwerken gekregen over onmenselijke behandelingen van medemensen, wereldwijd. Ik hecht er daarom aan om de razendknappe, intelligente bouw van ons menselijk lichaam, met cijfers en feiten wat nader onder ieders aandacht te brengen. Maar ik begin met ‘Gewone liefde van gewone mensen?’ Omdat de sfeer die u daarin tegemoet komt, de sfeer is waarin ik dertig jaren van mijn werkzame leven mocht doorbrengen.

Gewone liefde van gewone mensen?

Menigeen zal de juistheid van het gezegde: wat je zaait, zul je ook oogsten, weleens ervaren hebben. Ik vorm daarop geen uitzondering. Wat als je iets in een ver verleden gezaaid hebt en dan, als uit het niets, ineens na veertig jaren de oogsttijd aangebroken blijkt? Dit overkwam mij toen enige oud-leerlingen van een klas die mij destijds als klassenleraar toevertrouwd was, uitnodigden voor een reünie. Dit ware verhaal speelt zich af in de Achterhoek. Mogelijke namen zijn verzonnen en daar waar nodig uit oogpunt van privacy, zijn de beschreven situaties fictief. De Achterhoek die (eindelijk) als toeristische trekpleister ontdekt is met als hoogtepunt daarin de radiospot: ‘De regio die u mooie streken levert,’ is een rake typering gebleken.

Voor mij was het interessant om op de uitnodiging van de oud-leerlingen in te gaan. Kreeg ik eindelijk eens de kans zo onopvallend mogelijk langs mijn neus weg, te informeren naar wat mijn lessen van veertig jaar geleden, de nu volwassen vrouwen aan hun leven, bijgedragen hadden. Bepaald geen nobel streven, maar je bent naast oud-leraar ook gewoon mens. En nog op leeftijd ook. Na bijna vijfenvijftig jaar getrouwd te zijn, overleed mijn lieve vrouw en toen de uitnodiging voor de reünie op de mail verscheen, was ik al weer vijf jaar alleen. Nee, niet eenzaam. Maar toch, een weerzien met een klas uit een ver verleden, deed mij opveren uit mijn dagelijks leven. Ik had zeer goede herinneringen, ook aan die klas. In die tijd was ik gewend veel tijd te steken in lesvoorbereiding. Lesondersteuning door een amanuensis in het lbo was ondenkbaar. Ik gaf vakken als biologie met daaraan gekoppeld de bevoegdheid voor Kennis der Natuur. Dit was een vak dat ook voor het Lager Huishoud- en Nijverheidsonderwijs de mogelijk bood de vakken biologie en natuurkunde en scheikunde, gecombineerd en geïntegreerd aan te bieden. Dit vakgebied was toen nog volop in ontwikkeling maar de vakinhoudelijke vereniging waar ik lid van was, bood mij volop deskundige ondersteuning. In het lager huishoudonderwijs bestond de instroom uit louter jonge vrouwen in de knop met veelal een praktische inslag. Lessen in natuurwetenschappen moesten daarom met ondersteuning van veel practicum verzorgd worden. Dit gaf behalve een fikse hoeveelheid werk aan voorbereiding, zo bleek op de reünie, ook dankbare oud-leerlingen. Ik heb op die zondagmiddag zoveel warmte, waardering, hartelijkheid en goedheid ondervonden dat ik de tijd die mij nog blijft, nodig zal hebben om het allemaal te verwerken. Eigenlijk in de stille hoop dat daar geen einde aan komt. Veel had dit alles te maken met de organisatie, c.q. de voorbereidingen die het organiserend comité voor de reünie bedacht had. De ontvangst was op een ruime boerderij van een oud-leerling en haar gezin.

Mensen die de Achterhoekse mentaliteit kennen, weten dan al dat een gastvrije en gulle ontvangst, in het vat zit. Een van de organisatoren was op het idee gekomen haar levensloop aan iedereen te mailen. Dit voorbeeld is gevolgd door zeker dertien anderen van de dertig. Boden de spontane ontmoetingen tijdens de happening al genoeg reden tot geanimeerde gesprekken, de verspreide levenslopen nog veel meer. En natuurlijk de meegebrachte foto’s van die tijd. Het viel mij op dat er veel foto’s bij waren van Zeeland. Korte toelichting hier op: in het lesprogramma stond het onderdeel ‘Levensgemeenschappen’. Een daarvan was ‘Het strand’. Eerste vraag van mij was wie er weleens naar het strand geweest was. Van de achtentwintig leerlingen geeneen. Ik heb wel een begin aan die les gekregen maar nam mij voor iets aan die leemte te doen. Enige weken voor de grote vakantie vroeg ik wie er voor voelden met mij een weekje naar Zeeland te gaan. Een groepje van acht jonge dames wilde wel mee. Vervoer en verblijf geregeld in overleg met de ouders. Enige voorwaarde die ik stelde, was dat iedereen op de zondagmorgen mee naar de mis in Breskens zou gaan. Goede herinneringen aan overgehouden. Onder meer kennisgemaakt met priester Omer Gieliet. Een wereldvermaarde houtsnijkunstenaar en een bijdetijdse voorganger. De koffietijd na de mis was erg gezellig. Dagelijks bezochten wij het strand. Daarvan en van het verblijf op de camping waren veel van de meegebrachte foto’s. Het bekijken van de foto’s was interessant en ik kreeg aanvallen van trots. Daar kreeg ik helemaal mee te maken toen een oud-leerling enkele van de werkstukken liet zien die zij destijds voor het examen had gemaakt. Compleet met op de voorkant het formulier dat ik ontworpen had om het werkstuk eerst zelf van een beoordeling te voorzien.

Natuurlijk is er ook volop bijgepraat. Voor een van die gesprekken vraag ik uw bijzondere aandacht. Het staat redelijk model voor enkele andere gesprekken die ik met de nu volwassen vrouwen, veelal moeder geworden van een of meer kinderen in de leeftijd tussen pakweg achttien en achtentwintig jaar, de revue passeerden. Uit de levenslopen bleek dat enige van de oud-leerlingen te maken hadden gekregen met gelijksoortige situaties. Een, of meer, van hun kinderen had een handicap. In de betreffende levenslopen was dit terloops mede gedeeld. Maar in gesprek met een van hen werd mij weer duidelijk welke impact dit in de praktijk van alledag al had gehad en nu nog heeft, op hun leven. Weer, omdat ik in de loop der jaren natuurlijk wel eens vaker te maken heb gehad met gehandicapte kinderen en volwassenen. Maar dit keer deed zich ongevraagd de gelegenheid voor om met een echte vrouw en moeder, die mij vertrouwt, dieper in te gaan op het verzorgen en opvoeden van een kind met een handicap. De handicap bestond uit het niet normaal functioneren van het bewegingsapparaat. Vanaf de geboorte had het veel extra zorg en werk meegebracht. De zoon was inmiddels negentien jaar. Wij komen aan de praat over de extra zorg die een gehandicapt kind vergt. Ik vroeg of dit wel te combineren was geweest met het eigen werk van teamleidster in een verzorgingstehuis. Ja, dat was het wel, met hard werken en een efficiënte planning. Ik zeg dat ik het wel begrijp maar dat er vast nog meer moet zijn geweest om dit vol te houden, naast de opvoeding van nog twee kinderen en het doen van de huishouding. Zij had een trouwe, lieve man en daar kon zij altijd op terug vallen als het haar weleens te veel werd. Ik vond dat er toch nog iets in haar verhaal ontbrak. Ik zeg dan ook, dat ik denk, dat zij veel in haar leven heeft gegeven. Zij bevestigt het wel, maar nogal terloops. Dan maak ik de opmerking dat zij eigenlijk heel veel echte liefde in haar zorgen en werken heeft gelegd.

Even valt ze stil. Als ik haar van dichtbij aankijk, zie ik een wat verlegen lach op haar wat verouderde en liefdevolle gezicht verschijnen, als ook een mengeling van blijdschap en waardering.

Had ik haar blij gemaakt door over haar onbaatzuchtige liefde voor man en kinderen iets te zeggen? Ik begon te denken dat zij de betoonde liefde altijd als vanzelfsprekend had gevonden, maar er zich nu pas wat van bewust werd. Dat ik onbedoeld haar eigenlijke drijfveer voor haar liefdevolle toewijding aangeroerd scheen te hebben, drong langzaam tot mij door. Door haar houding van: natuurlijk zorg je voor een gehandicapt kind net zolang tot er ook voor hem een hoopvol perspectief aan de horizon gloort, had zij zich nooit bewust afgevraagd: waar ben ik eigenlijk mee bezig? Nee, het leven, háár leven had een gehandicapt kind op haar levensweg geplaatst en dat had de uiterste inzet van haar moederliefde gevraagd. En dat hoorde er bij. Ik vraag of het zo is dat de twee andere kinderen minder, in ieder geval andere, zorgen hadden gevraagd. Natuurlijk was het zo. Maar door de zorg voor het gehandicapte kind was de wederzijdse liefde tussen haar en dat kind toch iets dieper, en misschien wel veel waardevoller geworden. In plaats van terug te kijken op het harde werken en de extra zorgen, overheerste bij haar het gevoel van dankbaarheid.

Staat deze moeder misschien model voor alle vrouwen die al of niet met partner, een of meer gehandicapte kinderen grootbrengen, of hebben gebracht? Door de oproep dat iedereen naar de deel moest gaan voor het maken van een foto, kwam er een einde aan het gesprek. Op weg daarheen realiseerde ik mij dat in alle levenslopen waarin iets te lezen was over het hebben van een of meer gehandicapte kinderen, in al die gezinnen iets van diezelfde liefde moest wonen. Ook was vaak vermeld dat er gescheiden was. Maar over het uit het huis plaatsen van welk kind dan ook, is door niemand iets geschreven. Bij het afscheid nemen van alle warmte en de gulle gastvrijheid, was het eenvoudig vast te stellen dat iedereen met volle teugen genoten had van het weerzien en de herinneringen aan vervlogen, maar dierbare tijden.

Geachte medemensen

Hebt u de aanhef goed gelezen? Is het echt tot u doorgedrongen wat daar staat? Daar staat dat ik achting voor u heb. En ook dat ik u beschouw als mijn medemensen. Vanzelfsprekend toch! Jawel, maar soms is het goed een en ander nog eens te beklemtonen. De aanhef had ook kunnen zijn: ‘Mooie Mensen’ of ‘Kostbare Mensen’, en dan ook nog twee keer met een hoofdletter. Dit is erg ongewoon, dat doe je niet, zo begin je nooit. Herinneringen die mij voor de rest van mijn leven bij zullen blijven aan kostbare en mooie mensen vinden hun oorsprong onder andere in een reis naar Turkije. Na de eerste kennismakingen met de reisgenoten denk je: ja, er zijn er meer die met eigen ogen het betoverendste feeënlandschap van de wereld willen zien. Op de derde reisdag onder leiding van reisgids Güven Dundar ging de reis naar Cappadocië-Göreme. Güven is in dienst van RSD (Reise Service Deutschland).

Wat in Cappadocië te zien is, is praktisch gesproken, verstandelijk niet te bevatten.

Welke bijdrage door de heer Güven Dundar geleverd is met zijn zeer deskundige, inspirerende en boeiende begeleiding vooraf, en tijdens ons intens genieten van delen onvervalste natuur, laat zich moeilijk inschatten. Eendrachtig waren wij het er over eens dat dankzij zijn deskundigheid, wij ook verstandelijk iets konden begrijpen van ingewikkelde invloeden van combinaties van gedragingen van stollingsgesteenten, drukgesteenten en afzettingsgesteente. Moeilijk? Dat geloof ik graag, maar onze fantasie werd stevig geprikkeld door de combinatie van wat wij gezien hebben en de uitleg van Güven, waardoor wij iets konden doorgronden van een op zich onbegrijpelijk aards decor. De combinatie van de werking van hoofd en hart zal voor iedereen verschillende beelden hebben opgeleverd bij het zien van dit fascinerend stuk wereld. Het is goed denkbaar dat een en ander bijgedragen heeft tot het klimaat waarin fijne, gezellige en open en hartelijke gesprekken plaatsvonden. Soms diep menselijk in die zin dat het mij niet zou verbazen dat door het aanschouwen van het resultaat van het adembenemende samenspel van processen, gedragingen en verschijnselen, het vinden van woorden van verwondering en waardering bij menig medereiziger positief beïnvloed werd. Als Nederlandse reizigers maakten wij overvloedig gebruik van de mogelijkheid verhelderende vragen te stellen over het ontstaan van de grillige tufsteenformaties. Maar daarover gingen de vragen niet alleen. Wij wilden ook graag iets weten over het land Turkije en haar bevolking. Gaf Güven pakkende uitleg over overweldigende natuurverschijnselen, met nog meer deskundigheid en passie en onvervalste liefde voor zijn vaderland vertelde hij over de grote verschillen die er leven tussen de erg grote diversiteiten van de vele bevolkingsgroepen die leven in het oosten van het land en die leven in het westen. Op vragen over de politieke toestand in Turkije ging hij zonder dralen in. Nooit partij kiezend en altijd sprekend vanuit oprechte gedachten dat zijn Turkije een vredige en welvarende toekomst tegemoet mag zien, met zo snel mogelijk weer een grote economische opbloei. De sombere vooruitzichten over het achterblijven van de toeristenindustrie stemde hem zorgelijk. In ieder geval kwam bij mij de gedachte op, dat Turkije in Güven Dundar een deskundige en warme pleitbezorger heeft voor een gelukkige Turkse bevolking in al haar geledingen. In de avonduren zijn er spelletjes gespeeld, bekende en ook onbekende. Deze voor mij, en ik denk niet alleen voor mij, hartstikke fijne dagen van echte ontmoetingen van echte mensen onder elkaar, heeft veertien dagen geduurd. Mensen die geloven in de onvoorstelbaar grote creativiteit van een scheppende God, hebben royaal hun hart kunnen ophalen. Een van de deelneemsters aan de reis heet Eefje die vergezeld werd door haar Cornelis. In haar hoedanigheid van arts heeft zij in onvervalste dienstbaarheid aan medereizigers, die wat sukkelden met hun gezondheid, deze met raad en daad bijgestaan. Zij had ook nog een knots van een verrassing voor mij. Zij heeft mij geadopteerd als haar opa. In werkelijkheid ben ik al opa. Maar met deze kleindochter erbij moet ik wennen aan de vergroting van deze rijkdom. Tijdens gesprekken had menig trots echtpaar foto’s en video’s van hun kleinkinderen laten zien. Beelden van vergane tijden kwamen toch wel weer een beetje boven bij mij. Onze wederzijdse insteek is elkaar van dienst willen zijn. Eefje met haar deskundigheid die zij uitbreidt met een studie over kinderpsychiatrie en ik, wijs geworden door en vanuit niet alle daagse levenservaringen. Er zijn ook ‘moeilijke’ vragen gesteld, zoals waarom Gods molens langzaam malen en wat er midden in de hemel op drie poten staat. Gelukkig zijn de antwoorden gevonden.

Hoe mooi, hoe ingenieus een mens gebouwd, geschapen is, sta je overdag zelden en misschien wel nooit bij stil. Waarom ook? Wij zijn daar toch helemaal aan gewend? Maar dat zal toch niet de reden zijn waarom op veel plaatsen op onze wereld zo onachtzaam, onnadenkend, moeiteloos, wreed, onmenselijk en mensonterend, met u en mijn medemensen is en wordt omgesprongen. Daarom nog de volgende toevoeging aan dit hoofdstuk: ik wil u twee punten voorleggen met de bedoeling dat u nog beter weet hoe fantastisch mooi en veelzijdig wij mensen er mogen zijn. Natuurlijk in de hoop dat het respect voor ieder mens weer zal stijgen.

Punt een: als er vooraf aan voetbalwedstrijden wereldwijd respect gevraagd wordt, dan mag dit toch ook wel een keer extra buiten voetbalwedstrijden.

Punt twee: eind 2009 heb ik een manuscript geschreven met als titel: ‘Front tegen verkrachting’ – uitnodiging tot dialoog (gratis aan te vragen via cveyck@kpnmail.nl).

Uit dit manuscript volgt hier een uittreksel van hoofdstuk 9, summier aangevuld met actuele gegevens. Dit als aanvulling en beklemtoning van de noodzaak achting voor ieder mens te hebben.

Menselijk lichaam in cijfers. (Verkrachter, moordenaar, beul, weet wat je vernielt.)

Onderstaande cijfers zijn ontleend aan de televisiedocumentaire van de WDR: ‘Das Wunder Mensch’ (duur: negentig minuten,vertaling: auteur).

In kille cijfers is een poging gedaan weer te geven, hoe hoogwaardig, verwonderlijk en intelligent het samenspel is van vorm en functie bij de bouw van een menselijk lichaam.

• • De menselijke eicel is 0,2 mm groot. Na bevruchting groeit daar een creatie uit die in de hele kosmos zijn weerga niet kent. Wel beschikt die creatie over vaardigheden en eigenschappen om dat onmetelijke hemelruim te bestuderen. En haar geheimen te ontrafelen. Onderstaande cijfers zouden dan ook betrekking kunnen hebben op de bouw van het universum. Nee, deze cijfers hebben echt betrekking op het menselijk lichaam.
• • De inhoud van de baarmoeder is normaal niet groter dan die van één plastic bekertje. Tijdens het uitgroeien van het mensje in wording wordt de inhoud van de baarmoeder 300 x groter. Elke drie uren wordt het vruchtwater vernieuwd. Tot aan de geboorte is 714 liter vruchtwater nodig geweest.
• • Een mens is opgebouwd uit 100.000.000.000.000 cellen. Over de bouw en functie van één cel zijn al een aantal manuscripten en boeken geschreven. En nog zijn al haar geheimen niet ontrafeld, getuige de toekenning van de Nobelprijs Chemie 2015 aan drie wetenschappen door hun onderzoek aan hoe cellen herstel plegen aan fouten die optreden tijdens celdeling. Voor alle informatie over DNA zijn al 560 manuscripten nodig. Hersenen functioneren door de aanwezigheid van 100.000.000.000, neuronen (zenuwcellen). Een mens maakt 12.000.000.000.000.000 cellen in zijn of haar leven aan. Dit zijn 6000 x meer cellen dan de Melkweg sterren bevat. Botcellen kunnen tien jaar meegaan.
• • Na negen maanden is het gezichtsvermogen volledig ontwikkeld. Dat betekent dat het oog 7.000.000 kleurnuances kan onderscheiden en bij heldere hemel de Andromedanevel kan zien. De Andromedanevel staat op 2,5 lichtjaar van ons verwijderd (dat is 2,5 x 9500 miljard kilometer). Op het netvlies zijn 131.000.000 lichtreceptoren ingebouwd.
• • Zeer belangrijke hersenfuncties zijn: het coördineren van onze bewegingsmogelijkheden, wij spreken met een woordenschat van ongeveer 7000 woorden, het regelen van de hormoonhuishouding van bijvoorbeeld ons seksuele zijn (man of vrouw) en álles wat daar in een mensenleven mee te maken heeft. Toch maken de hersenen maar 2% van ons gewicht uit. Ter vergelijking: een potvis weegt 49.895 kg. Zijn hersenen wegen 9 kg. Zou een potvis 78 kg wegen dan zou het hersengewicht 14 gram zijn.
• • Een man heeft ook tepels, omdat in de eerste acht weken van de zwangerschap de ontwikkelingen voor een jongen en een meisje gelijk zijn. Na die acht weken worden de lichamelijke verschillen in geslacht aangelegd. Maar bij de tot dan toe geslachtloze vrucht, zijn wel de tepels al aangelegd. Dit wordt tijdens de duur van de zwangerschap niet meer veranderd.
• • In de pubertijd stijgt bij jongens het mannelijke hormoon testosteron met 30% in het bloed. Bij een meisje stijgt het vrouwelijk hormoon oestrogeen in het bloed. Door stijging van de geslachtshormonen worden kinderen seksuele wezens. Bij een man ontwikkelen zich per dag 300.000.000 spermacellen. Genoeg om, indien voorhanden, op 571 aardse planeten alle mensen te verwekken. Een man krijgt ongeveer 7000 uitstortingen in zijn leven en produceren de teeltballen in samenspel met de prostaat, 26 liter sperma. Eén spermacel is 0,05 mm lang. In de eierstokken van een vrouw zijn 300.000 eicellen voorradig. Ongeveer 400 hiervan rijpen uit tot een te bevruchten eicel. In de pubertijd krijgt een vrouw 12 kg vet meer. Bij de ontmoeting van bepaalde partners raken de gemoederen in een ongewone toestand. Dit wordt veroorzaakt door het stresshormoon adrenaline. Bijvoorbeeld door de angst afgewezen te worden. Wordt de angst afgewezen te worden onderdrukt of genegeerd, kan de adrenalinespiegel in het bloed zo hoog oplopen dat hij of zij agressief wordt en bijvoorbeeld woedend. Deze processen kunnen ingeslepen raken waardoor normaal gedrag tussen de seksen ernstig en langdurig verstoord kan worden. Afhankelijk van cultuur, tradities en opvoeding kan een superioriteitsgevoel ontstaan. Zeer jonge meisjes kunnen door ouders verkocht worden aan veel oudere mannen. Hun mens-zijn is dan verworden tot handelswaar. Vrouwen moeten onderdanig zijn aan haar mannelijke partner en/of aan families. Gelukkig zijn er ook andere hormonen actief tijdens normale ontmoetingen met een mogelijke partner. Deze zorgen er voor dat de angst om afgewezen te worden, de uitwerking van de adrenaline, als het ware neutraliseren. Veelal is dat het moment van terugkeer tot de normale gemoedstoestand. Met als natuurlijk gevolg dat het in gang gezette spel van verleiden of verleid worden tussen de twee seksen, gespeeld kan worden. Voor zeer veel vrouwen is deze ‘luxe’ niet weggelegd. Tussen partners vindt in een tijdsbestek van dertig jaren, per jaar 112 keer seks plaats.
• • Voor de zuurstofvoorziening hebben de longblaasjes een totale oppervlakte van een tennisbaan. Bij volle belasting verwerken zij tachtig liter lucht per minuut. Zij werken zeer nauw samen met het hart. Longen en hart passen in de borstkas.
• • Mensenhaar is sterk. Eén gram haar verdraagt 100 gram belasting. Op het hoofd groeien 100.000 haren. Zij groeien 3 mm per dag. Per jaar is dat 324 meter. Wimperharen groeien 157 meter in een heel leven.
• • In zijn of haar leven loopt een mens 105.000 km.
• • Lachen. Als er veel te lachen valt in een leven, heeft dat de volgende uitwerking op lichaam en geest: minder stres, verlaagt de bloeddruk, het verbetert het immuunsysteem, het bloed neemt gemakkelijker zuurstof op, er worden meer voedingsstoffen verbrand, verdiept relaties en werkt gunstig op de aanspanning van spieren. Kortom, lachen is gezond, maar het vergaat iedereen die te maken krijgt met lichamelijk geweld.

Tekstbijdrage. Roomse blijheid…

(De tekst is zo veel mogelijk in de originele vorm en taalgebruik gelaten.)

‘Het rooms-katholieke geloof maakt mij blij en tevreden. Onze ouders leerden ons kinderen eerbiedig bidden. ’s Avonds halfzes baden wij het rozenhoedje, plus twee tientjes extra omdat vader en moeder lid waren van de Orde van de H. Franciscus. Ook de litanie van Maria werd niet vergeten en het gebed tot de H. Jozef in maart extra. Elke morgen gingen we tijdens de zeven lagere school jaren ter kerke en af en toe biechten. Het huishoudelijk onderwijs heb ik gevolgd intern bij de Zusters, alwaar wij iedere morgen met de H. Mis begonnen. Daarna een bord pap.

red

Een blijde gelovige. Moeder en oma. Juni 2015.