reading

En daar zit ik dan, als stoffige huisvrouw van dertig jaar, net bevallen van mijn tweede kindje. Een meisje, hoera! Zosja is twee dagen oud als ik voor mijn kaptafel op onze slaapkamer zit en Gert, mijn man, via de spiegel heen en weer zie schuiven. Ik kijk verschrikt naar mezelf in die spiegel en denk tegelijkertijd: o no! Hier wil ik geen vijfenzestig mee worden. De persoon die me aankijkt, is een vrouw met verschillende kanten. De onzekere vrouw maakt langzamerhand plaats voor een zekere moeder. Toen mijn zoon Stan bijna drie jaar geleden werd geboren, gaf ik hem liefde en raad eens… ik kreeg liefde terug! Wat een ervaring. Uit de radio klinkt Aerosmith: ‚Don’t want to close my eyes, I don’t want to fall asleep ‚cause I’d miss you, babe and I don’t want to miss a thing’. Ik loop naar het wiegje en kijk glimlachend neer op dat prachtige meisje, mijn dochtertje.

Maar nogmaals, daar zit ik dan: zes jaar getrouwd, een mooi koophuis met hypotheek en twee kleine kinderen. Mijn baan had ik opgezegd omdat ik anders toch alleen voor de crèchekosten zou moeten werken. Die ochtend kreeg ik mijn doel voor ogen: LOSBREKEN!

Bijna vier jaar later. Zosja zou over twee maanden naar de basisschool gaan. Ik sla een plaatselijke krant open en zie daar een vacature staan. Een baan op een laboratorium. Er schiet door mijn hoofd: mijn eerste stap richting vrijheid. En zo geschiedde. Ik kwam, zag (of werd gezien) en overwon. Mijn werkend leven begon weer, gecombineerd met twee schoolgaande kinderen.

De afgelopen vier jaar had ik genoten van de kinderen en het thuis zijn met de kinderen. Ik had met beide kinderen een zwemclubje en algauw ook na dat zwemmen een koffieclubje met andere moeders. Dat was in combinatie met de huiselijkheid van thuis zo gezellig, dat ik er nu nog weleens naar terug verlang. Stan ging niet veel later ook naar de basisschool en op een ochtend toen ik op hem stond te wachten wenkte zijn juf naar me of ik even binnen wilde komen. Ik zette mijn fiets in het rek en liep met haar de klas in terwijl Stan zich even vermaakte in de zandbak vlak bij het raam van zijn klas. De juf moest lachen en zei: ‚Ik had vanmorgen een opdracht voor de kinderen dat ze hun moeder mochten tekenen wanneer mama op haar mooist is omdat het bijna Moederdag is’… en ze haalde zijn tekening tevoorschijn. Hij had tegen de juf gezegd dat ik op mijn mooist ben als ik uit de douche stap. En daar zag ik mezelf, bloot getekend, nat haar, een lachend gezicht, werkelijk prachtige borsten en een dun streepje haar van onderen. ‚Ik kan toch moeilijk deze tekening tussen de andere ophangen?’ ging de juf verder, dus voordat je je straks afvraagt waar Stans tekening is…’ Ik schaam me niet hoor, voor hoe ik hier getekend ben!’ Heerlijk, die kinderlijke onschuld. Hand in hand liep ik daarna met mijn knulletje naar de fiets waar ik hem in het stoeltje achterop zette en snel fietsten we naar huis, waar Zosja net een halfuur eerder was gaan slapen. Ik had haar even laten liggen.

De afgelopen vier jaar had ik ook twee keer aangegeven aan Gert dat ik ongelukkig was in ons huwelijk. Heel precies kon ik de reden niet aangeven, ik miste een soort van affectie, een klik. Ik werd ook ineens stapelverliefd op een man die ik tegenkwam bij de glasbak in onze wijk. Ik keek hem in de ogen en dacht: wauw! Voor díé blik in de ogen van een man wil ik gáán. Ik reed in een parelmoerkleurige VW Kever uit 1971 en het grappige was dat deze man een garagebedrijfje had, gespecialiseerd in Kevers. Voor onderhoud ging de auto voortaan naar hem, dus ik zag Rob ineens regelmatig en natuurlijk raakten we in gesprek. Tot over mijn oren verliefd was ik. Zijn 06-nummer stond op een factuur en vanaf mijn bijna nooit gebruikte Nokia 3310 mét beltegoed stuurde ik mijn eerste sms: ‚Hé, wat ben jíj een kanjer’. Er kwam antwoord: ‚Jij ook!’ Kort daarna belde hij, hij dacht dat het berichtje van iemand anders was.

Maar met Rob kon ik verder niks. Hij was gescheiden, woonde samen met een vriendin die binnenkort het huis zou verlaten omdat het over was tussen hen en er was bij hem alweer iemand anders in beeld, dus ik was ‚te laat’, zo zei hij. Om die opmerking was ik lange tijd boos geweest. Wat hij echter ook zei was dat hij me een mooie vrouw vond en hij zou die avond nog langer doorwerken…knipoog, knipoog.

Die avond, nadat ik de kinderen naar bed had gebracht, ging ik ‚sporten’. Met de zenuwen in mijn lijf op de fiets naar Robs stek. Ik baalde dat het ver in het voorjaar was, dus nog licht. Iedereen zou me kunnen zien. De deur van zijn garage was open, ik stapte naar binnen en ik sloot hem achter me. Ik liep naar boven, waar een kleine vide was en een tweezitsbank stond. En geloof het of niet, voor we het goed en wel beseften, zakten we wild tongend op die kleine bank. Mennn, wat was ik gek op deze man. Zijn handen zaten overal. Mijn sportbroek was zó uit en even later ging daar ook mijn string. Voor ik het goed en wel wist, kuste hij mijn lekkerste plekje en beroerde het met zijn tong. Ik pakte zijn hoofd vast om hem vooral op die plek te houden en sloeg mijn benen om hem heen. ‚Jij smaakt lekker,’ zuchtte hij. Hij keek me aan met een blik dat hij niet meer te houden was en voor ik het wist zat de broek op zijn knieën en stootte hij diep in me. Een heerlijk gevoel, hoewel ik mijn rug ook begon te voelen in die ongemakkelijke houding. Toen hij klaargekomen was, voelde ik me zielsgelukkig. Toen ik naar huis fietste al wat minder. O jee, ik was vreemdgegaan. Hoewel? Vreemdgaan is toch met het goede been in het verkeerde bed stappen? Ik was niet in zijn bed geweest, dus zo erg was het niet. Toen ik na mijn uurtje ‚sport’ thuiskwam, was de film de Titanic op de televisie. Wat heb ik gehuild zeg, om meerdere redenen.

‚Every night in my dreams, I see you, I feel you’ – Celine Dion.

O ja, ik was te laat had hij gezegd. Boem! Met één klap terug op aarde… Achteraf was ik ook dankbaar om die opmerking. Het heeft voorkomen dat ik rechtstreeks met mijn twee kinderen bij hem ingetrokken zou zijn, wat nou net niet de bedoeling was. Ik moest Rob loslaten. Voortaan regelde Gert de afspraken voor onderhoud en apk.

Twintig uur per week ging ik werken, verdeeld over drie dagen. Prima te combineren met de schooltijden van de kinderen. Ik bracht de kinderen naar school en ging direct door naar het werk, drie keer per week. Van mijn eerste salaris zijn we met zijn vieren uit eten geweest in een wokrestaurant en ik had een midweek in een vakantiepark geboekt in december. Ik ben iemand die wel leuke dingen in het vooruitzicht moet hebben. Het werken in het kleine team beviel me erg goed. We waren allemaal zo halverwege de dertig en we vormden een dreamteam. Ik werkte in een kamer boven in het gebouw samen met een mannelijke collega, Marcel. Als je zo nauw samenwerkt met iemand, dan ontkom je er niet aan dat je het over je privéleven hebt. En in de pauzes hadden we het met z’n allen natuurlijk altijd over seks en alle praat was dubbelzinnig. Dirty dertigers waren we.

In die tijd, de tijd dat de Nokia 3310 hot was, raakte ik ook steeds meer geïnteresseerd in de computer. Ik maakte zowaar een hotmailadres aan en daaraan gekoppeld zat MSN Messenger. MoonloveMoonlove@hotmail.com ging het worden. Moonlove bestond natuurlijk al, dus dan deze maar. Bijna tegelijkertijd ondervond ik Schoolbank.nl en wat leuk: vele bekenden van jaaaaaren geleden stonden daar ook op. Daar werd ik ‚gevonden’ door twee mannen uit het verleden, toen nog jongens uiteraard.

Harry zat op de basisschool een klas onder mij en hij was sinds die tijd al gek op mij, zo vertelde hij. Toen ik twintig was, heeft hij nog weleens geprobeerd uit te leggen dat hij verliefd op me was, maar ik geloofde hem niet. Ik geloofde niet dat zo’n spetter míj zag zitten.

En Edwin… zucht. Ik droeg een stukje tijgerstof om mijn pols van hem toen ik zeventien was en smoorverliefd. Het rook naar hem. We deden verschillende opleidingen behorend bij dezelfde instelling en zo kwamen we elkaar tegen in een discotheek, waar een gezellige avond georganiseerd werd. De avond zelf was ik alleen maar aan het dansen met meiden uit mijn klas op onder andere ‚Never gonna give you up’ – Rick Astley en vanaf de dansvloer keken we naar al die leuke jongens. Toen we ’s nachts na het feest met een hele groep naar buiten gingen, liep ik ineens naast Edwin en zo raakten we in gesprek. Hij had stoere gympen aan met de veters los en ik, ik had die dag besloten dat amandelolie goed was voor mijn haar. Alleen had ik er niet zo bij nagedacht dat het nauwelijks goed uit te spoelen was. Ik liep dus voor paal met een vette kop. Tja en dan ben ik nu mijn hoofd (die vette kop van toen) aan het breken hoe we contact hielden. Ik gaf blijkbaar mijn telefoonnummer van thuis, een andere mogelijkheid was er niet. Hij zat op kamers in Zandvoort waar hij door de week was en waar ik ook af en toe bleef slapen. Wat zal het geduurd hebben tussen ons… acht of negen weken? Ook toen was ik zo onzeker over mezelf, dat is vast goed te begrijpen na dat amandelolie-incident.

Nu had ik, flinke dertiger, gewoon weer twee mannen uit mijn verleden ‚terug’ en dat voelde spannend en leuk! Ik was natuurlijk nog steeds getrouwd, daarom was het juist zalig om een beetje te dagdromen en me daardoor goed te voelen. Ik huppelde!

‚Vriendinnentijd!’ Natuurlijk sprak ik over mijn gevoelens met mijn vriendin Laura. Ook over het gevoel zo vast te zitten in mijn huwelijk. Zeker nu ik er bij werkte, moesten er mogelijkheden zijn. Ik begon eerst eens met het sporten weer wat fanatieker op te pakken en ging op dieet met gezonde voeding en lekkere theetjes die je stofwisseling wat sneller deden werken. Het resultaat mocht er zijn en het begon mensen op te vallen dat ik er zo goed uitzag. Ik werd zelfs vergeleken met een fotomodel. Nou, daar moet ik toch iets mee? In het najaar ging ik een weekend met Laura naar Barcelona. Twee moeders die heerlijk van een weekendje weg gingen genieten. In het vliegtuig zaten we achter een kind wat steeds aan het krijsen was. Laura keek steeds geïrriteerd en ik zei nog tegen haar: ‚Lekker laten gaan, we hoeven er zelf toch niks mee. Onze kinderen worden nu lekker door de mannen verzorgd.’ Het weekend was uiteraard geweldig. Het Ramblas met de levende standbeelden, de Middellandse Zee, de hele sfeer. Wij aan de tapas en sangria en daarna bezochten we het Hardrockcafé. We raakten in gesprek met een groep mariniers uit Nederland en hadden een supergezellige avond. Ik was bijzonder geïnteresseerd in ene Ted, maar natuurlijk was Ted bezet. De volgende dag ben ik er met Laura echt eens goed voor gaan zitten in Parc Güell wat ik nou zou moeten doen. Die twintig uur werken was natuurlijk weinig, ik kon eens proberen wat meer uren te vragen op mijn werk. Verder kwam zij met het idee me in te schrijven bij een modellenbureau en dan maar af te wachten wat er op mijn pad zou komen.

Toen ik na dat weekend op zondagavond thuiskwam, zag ik de twee blije gezichtjes van Stan en Zosja. Ik omarmde mijn twee kinderen en ze kropen dicht tegen me aan. Met gesloten ogen dacht ik: lieverdjes, wat gaat mama jullie aandoen? Ik was ook weer blij Gert te zien bij thuiskomst. Hij was best een aangenaam persoon en ik vertelde honderduit over mijn trip en hoe ik genoten had. Hij was oprecht blij voor me, maakte koffie voor me en ik voelde ook blijheid weer thuis bij mijn gezin te zijn. Alleen verdween dat blije gevoel na anderhalf uur. Toen dook Gert achter de computer, terwijl ik eigenlijk wilde checken of ik nog mailtjes had gekregen van Harry of Edwin. Ik liep een beetje doelloos heen en weer. De kinderen had ik nog even extra geknuffeld, maar voor die twee was het toen ook bedtijd en ze lagen frisgewassen met hun knuffels in bed. Ik hield het niet meer en vroeg onaardiger dan ik bedoelde, of nee… ik bedoelde het ook zo: ‚Mag ik nu eens op de computer? Je zat er vast het hele weekend op.’ Gert keek een beetje vreemd op, maar maakte toch plaats voor me en ik dook erachter. Mijn hart bonkte in mijn keel toen ik mijn hotmailaccount opende. Yes! Mailtjes!

Van Harry een heel verhaal wat hij zich nog allemaal herinnerde van vroeger. Dat hij me een keer op een zwoele zomeravond bij de brievenbus tegenkwam toen ik een kaart postte. Ik wist dat moment ook nog. Het portier van de auto stond open, ik liep in mijn hippe paarse trainingspak naar de brievenbus want ik zou gaan sporten. Uit de speakers klonk op een krakend cassettebandje ABC, ‚The Look of Love’. Harry stond daar en gaapte me aan. We hadden een kort gesprek. Nu schreef hij: ‚Je had alles met me kunnen doen toen, ik was als boter…’

Van Edwin een heel verhaal wat hij zich nog allemaal herinnerde van vroeger. Dat ik wekelijks bij hem op zijn kamer kwam, dat hij zich afvroeg wat er toch met mij aan de hand was en dat hij mij zo lief had gevonden. Dat hij nog vaak aan me gedacht had de afgelopen jaren en vooral toen hij heel ernstig ziek was. In zijn donkerste nachten vol angsten dacht hij aan mij… ‚Walk on, Walk on, stay safe tonight’ – U2 dat zag hij als ‚ons nummer’. De volgende stap nu was MSN Messenger installeren en samen chatten. Dat zou ik de volgende dag weleens rustig uitzoeken.

De volgende dag was een maandag en ik werkte tot 15.00 uur. Dus daarna had ik de kinderen van school gehaald en we gingen snel naar huis. Ik had tijdens het werk wat weggedroomd over wat Edwin mij geschreven had. Hij woonde nu nota bene bijna tweehonderd kilometer verderop en woonde samen, had geen kinderen. Ik wilde dolgraag met hem chatten en meer over zijn leven te weten komen. ’s Middags na schooltijd dacht ik even tijd te hebben, maar Zosja had een vriendinnetje mee en ze wilden op de computer wat spelletjes doen. Nou, vooruit dan maar. De volgende ochtend nadat ik de kinderen naar school had gebracht, haalde ik even snel de bedden af om een was te draaien. Ik gooide het slaapkamerraam wijd open om het dekbed te luchten en zag op het voetpad waar ik op uitkeek een leuke man lopen. Het was een prachtige najaarsdag en hij droeg een donkerblauwe jas met een witte broek eronder, zag er nogal woest uit van een afstandje gezien. Zijn priemende blauwe ogen vielen wel op. Zeker de winterschilder, dacht ik.

Met een bakkie koffie in mijn hand streek ik neer achter de pc. Edwin had avonddienst de hele week, dus als ik snel was met installeren, hadden we wel even om te chatten. Vraag niet hoe, maar het is me gelukt en daar was ik online; ‚Hello World ;-)’.

Edwin: ‚Goedemorgen schatje, het is je gelukt.’

Moonlove: ‚Vraag niet hoe, maar ik ben er.’

Het chatten kon beginnen, al snel werd het drukker, want Harry kwam ook online. Hij zat zonder werk en was dus de hele dag op de computer, zo leek het.

Elke vrije minuut die ik had kroop ik achter de computer. Daarnaast probeerde ik het huishouden draaiende te houden en de kinderen tevreden te stellen. Ik zat een keer twee uur lang met volle boodschappentassen om me heen, geen tijd om die in te ruimen. De uren vlogen voorbij en de aandacht op de chat vond ik geweldig.

Na die week vol gechat voelde ik me sterk en heb met Gert gepraat. Ik had eindelijk de moed en middelen (zo hoopte ik) om te scheiden. Alles opbreken en opgeven wat je enige zekerheid geeft in het leven, dat ging ik doen. Maar wat is zekerheid waard als je je dag in dag uit geremd voelt, het gevoel hebt dat je jezelf niet kunt zijn? Heel veel jaren leek Gert mijn rots die ik nodig had. Echter, ik heb mezelf leren kennen en wilde steeds meer mezelf zijn, ik durfde het alleen niet heel goed. Niet in deze setting: man-vrouw-twee kinderen. Ik was een heel ander persoon dan ik dacht dat ik was. Ik ben jarenlang neergezet als een onzeker persoon en zo heb ik ook geleefd, ik schaamde me voor mezelf. Was bang voor mijn gedachten en fantasieën, die zo anders leken te zijn dan die van mijn familie. Jarenlang heb ik in een rol gezeten, zo geleefd zoals anderen mij wilden zien. Heel zwak en breekbaar waardoor zij zich sterk voelden. Maar dat was niet IK!

Natuurlijk was Gert verdrietig en hij vroeg zich af hoe het allemaal verder moest. Maar die vraag stelde ik mezelf ook steeds. Een dag later vroeg ik aan mijn baas of ik meer uren zou kunnen werken per week. Daar was weinig ruimte voor, misschien af en toe, maar nog niet voor vast. Dan heb je een baantje van twintig uur, een koophuis waar geld in zat, maar hoe moet je dit alles aanpakken? Eén van mijn collega’s kende via haar buurman een mediator. Want één ding: ik wilde deze scheiding, mijn scheiding, op een goede manier regelen. Ik wilde mijn kinderen besparen wat ikzelf heb meegemaakt met de scheiding van mijn ouders.

Voor mijn moeder, steek die maar in je zak: ‚I will not make the same mistakes that you did, Because of you, I’m ashamed of my life because it’s empty, Because of you, I am afraid’ – Kelly Clarkson.

Moonlove: ‚Hé Edwin, ik ga scheiden!’

Edwin: ‚Zo, toe maar. Kom je dan lekker hier wonen? Ga ik voor jou en je twee kinderen zorgen. Mijn relatie loopt ook op z’n eind, komt wel goed lijkt me zo’.

Nou, dat was de bedoeling ook niet zo eigenlijk. Als hij dan zo graag met mij verder wilde, kwam hij hier maar heen. Ik ga mijn kinderen niet weghalen uit hun vertrouwde omgeving en mezelf ook niet.

Moonlove: ‚Hé Har, ik ga scheiden!’

Harry: ‚Jaja, eerst zien, dan geloven’.

Getsie, wat heb ik nou aan zo’n antwoord!

Oké, dan ga ik het toch laten zien? Ik maakte een afspraak met de mediator en een paar dagen later was het eerste gesprek tussen de mediator en ons. Van tevoren hadden Gert en ik het huis al een beetje doorgelopen en de ‚boel’ verdeeld, evenals het geld wat er was. Voor ons geen verrassingen bij de mediator en vooral geen torenhoge rekening. We waren het met elkaar eens en dat zou vooral zo blijven. Na het eerste gesprek was daar al een tegenvaller. Een woning. Zeker was dat ik niet met de kinderen in het huis kon blijven. Dat wilde ik ook niet, ik wilde een nieuwe start. De mediator kwam met het advies me dan maar eens als woningzoekende in te schrijven bij de gemeente en hoopte dat er over vier jaar dan wel woonruimte zou zijn. Ik keek verschrikt, zag me al in een stacaravan zitten. Wat nu? Het beste was het huis te verkopen, de winst te verdelen en dan konden we allebei iets nieuws kopen. Dan moest ons leuke rijtjeshuis aan het plantsoentje weg. Best jammer eigenlijk, vooral voor Stan en Zosja, die daar in de kinderrijke buurt heerlijk naar buiten konden. Er waren altijd wel kinderen om mee te spelen. Gert zou in het huis kunnen blijven wonen, maar dat wilde hij niet. Voor hem alleen was het te groot. Een beetje beduusd en met de neus op de feiten gedrukt kwamen we weer thuis. Zoveel is er helemaal niet mogelijk. Er scheiden te veel mensen waardoor er ook geen woningen beschikbaar zijn, zo bleek. En met deze mededeling word je ook nog eens tot elkaar veroordeeld. Tja, hoe nu verder? Gert en ik hadden een gesprek daarover en we besloten in het nieuwe jaar na alle feestdagen het huis te koop te zetten. Ik had eigenlijk mijn hoop gevestigd op de Eindejaarsloterij. Die zou ik toch winnen? Waarom niet? Ik had het echt nodig. Voorlopig ook maar even niks aan de kinderen vertellen. Dat houdt dus in dat je geen stap verder komt. We sliepen zelfs nog in hetzelfde bed, om alles maar zo normaal mogelijk te houden.

‚Vriendinnentijd!’ Laura was natuurlijk erg benieuwd hoe het er allemaal voor stond, dus het was even tijd voor een avondje naar een grand café bij ons in de stad. Ik vertelde haar dat we nu al vastliepen. ‚En jij zit gewoon zo af te wachten? Kom op, maak een plan, zoek mogelijkheden. Laat je fotograferen voor een modellenbureau, ga de zakelijke kant eens bekijken van die gezonde voeding en die theetjes van je. Misschien kun je daar iets mee? Tijd voor actie!’

‚Oké, oké, ik ga al een plan maken.’ Ik dacht er achteraan: voor ná oudejaarsavond als ik toevallig géén prijs zou hebben.

Nu de scheiding in gang was gezet, vond ik dat ik best gewoon recht had op de gezellige chats met Edwin en Har en werd ik vrijer en losser op de chat. Vooral in het begin met Edwin. Hij en ik hadden zijn eenpersoonsbed natuurlijk vaker gedeeld toen we tieners waren.

Edwin: ‚Zeg schatje, ik weet nog wel van onze vrijpartijen, die waren niet verkeerd.’

Moonlove: ‚Nee, die waren zeker lekker. Ik weet nog wel dat ik vond dat je een dikke pik had die wat taps toeliep. Ik herinner me dat ik met de bus naar huis ging na ik bij jou geweest was en ik ’s avonds naailes had. Je sperma zat nog aan mijn bovenbenen gekleefd toen die vrouw de binnenkant van mijn benen wilde opmeten voor de lengte van broekspijpen. Hoe gênant toen, nu wel een leuk verhaaltje eigenlijk.’

Edwin: ‚Haha, echt wel! Maar nog even over mijn pik, die is echt nog gegroeid hoor. Dat ga je binnenkort eens zien.’

Ik zat met gloeiende wangen. We hadden afgesproken dat ik een webcam zou aanschaffen zodat we elkaar konden zien tijdens het chatten ;-). Mijn eerstvolgende vrije dag heb ik een webcam gekocht en aangesloten. Edwin was offline, maar Har was er wel en bezat uiteraard al een webcam.

Moonlove: ‚Har, ben je daar? Ik heb een webcam, kunnen we elkaar zien!’

Harry: ‚Ik pak er ff een bakkie koffie bij, laat maar eens zien dan.’

Toen hij goed en wel zat met zijn koffie en sigaret en mijn webcam het zowaar deed, konden we elkaar zien. Dat was echt grappig. Har met dunner wordend haar en ik was volgens hem alleen maar mooier geworden, vooral mijn lach. Mijn mobiel piepte, ik had een sms ontvangen van Edwin. Hij vroeg of het gelukt was met die webcam zodat we die avond konden cammen. Ik antwoordde dat de avond niet zou lukken, dan was Gert ook vroeg thuis. Maar misschien de volgende ochtend als de kinderen weer naar school gebracht waren. Ik lag er die avond vroeg in, des te eerder was het de volgende morgen. Toen de wekker ging, was ik gewoon zelfs zenuwachtig. Ik wekte de kinderen en Stan riep vanuit bed dat hij zich ziek voelde en thuis wilde blijven. O nee, niet nu! Ik stelde voor eerst eens uit bed te komen, te eten en daarna te douchen en dan zouden we wel weer verder zien. Het was twijfelachtig hoe Stan zich voelde. Ziek thuis vandaag kon echt niet, dus hop, gewoon naar school. Hij zou het ‚proberen’ en anders kon de juf bellen. Toen ik de klas uitliep met de zenuwen in mijn lijf voelde ik me voor eerst een slechte moeder. Zeker toen ik dat bleke koppie van hem zag. En toch was de drang naar Edwin groter. Ik wilde hem per se zien. Snel naar huis dus en de pc aan. Natuurlijk leek het een eeuwigheid te duren voor eindelijk de webcam aanging. En daar was hij! Zeventien jaar later zag ik hem weer, dan wel niet in levende lijve, maar op de cam. Super gewoon! Ik voelde dezelfde verliefdheid voor hem als toen ik zeventien was.

Edwin: ‚Hé kanjer! Wat super om je te zien. Wat zie je er heerlijk uit met je killing smile!’

Moonlove: ‚Nou, anders jij wel. Geweldig zeg!’

Voor we het goed en wel beseften, zaten we lekker met elkaar te chatten en naar elkaar te staren in de cam. Wat was dit leuk zeg, of het gewoon zo moest zijn dat we weer samen zouden komen. Ik had vlinders in mijn buik en Edwin vroeg of ik wilde staan en wilde ronddraaien voor de cam. Hij knikte goedkeurend en vond dat ik nog steeds die lekkere kont had. Al snel kreeg het gesprek een andere wending en voor ik het wist zat hij half bloot voor de cam met zijn hand zijn stijve penis strelend. Ik kreeg het bloedheet. Ik stond op en sloot de gordijnen. Ik zag dat de buurvrouw de was aan het ophangen was in de tuin. Toen ik terugliep had ik mijn shirt en beha al uitgetrokken en toen ik plaatsnam op mijn stoel zag ik de grote ogen van Edwin.

Edwin: ‚Wauw, je borsten zijn nog mooier dan in mijn herinnering, wat zou ik je graag aanraken nu :-P.’

Moonlove: ‚Inderdaad, ik zou ook graag in jouw armen willen liggen en verdergaan waar we zeventien jaar geleden gebleven waren ;-).’

Ik zat zwaar opgewonden op mijn stoel en zag hoe Edwin zich langzaam aftrok terwijl ik af en toe wat bemoedigende woordjes typte. Verder als ‚lekker’, ‚ik ben geil’ en ‚wauw, wat een heerlijke harde’ kwam ik niet. Ik kneedde mijn borsten wat en zag hoe het sperma aan de andere kant van de cam in de rondte spoot. Edwin liep gelijk weg en kwam daarna met keukenpapier terug om de boel schoon te vegen. Het eerste wat door mijn hoofd en lijf schoot was: jakkes! Zo zit je heerlijk te zwijmelen en elkaar op te geilen. Zo is het klaar en zit je nog steeds op die houten stoel die dan ineens extra hard aanvoelt met een kater. Want de ander zit een eind weg en je kunt niet even lekker wegduiken in zijn armen. Ik had er hoofdpijn van gewoon en ik dacht aan Stan, die zich nu misschien nóg beroerder voelde. Ik had hem beter thuis kunnen houden. morgen moest ik weer werken en dan is het harder nodig dat hij zich goed voelt. Later die dag kreeg ik nog een sms van Edwin dat hij zo genoten had en dat we de volgende keer wat verder zouden gaan. Hij bedoelde natuurlijk dat ík wat verder zou gaan.

‚Vriendinnentijd!’ Vrijdags had ik met vriendin en alleenstaande moeder Hanneke een leuk uitje naar de musical Mamma Mia in Utrecht. Ik voelde me goed en licht en verliefd, op Edwin. En dan luister je naar een Nederlandse fantastische vertaling van het lied Mamma Mia!: ‚’t is toch te gek, ‚k lijk wel zeventien. ’t Was een flash-back, toen ik jou hier weer tegenkwam, stond ik zo weer in vuur en vlam.’

Ik had Hanneke op de heenweg in de auto het verhaal verteld van Edwin en mij in Zandvoort. Ik was zeventien toen! Dat moest toch een teken zijn, ik stond zelf ook in vuur in vlam en stuurde Edwin een sms in de pauze.